ویتنام
نام رسمی
جمهوری سوسیالیستی ویتنام
پایتخت: هانوی
جمعیت: 86967524 نفر (جولای سال 2009 )
نرخ رشد جمعیت: 977 درصد (جولای سال 2009)
مساحت: 331210 کیلومتر مربع شامل 325360 کیلومتر مربع زمین، 4200 کیلومتر مربع آب 3444 کیلومتر مربع خط ساحلی بدون احتساب جزایر.
نوع حکومت: جمهوری سوسیالیستی با حاکمیت حزب کمونیست و از سه قوه مجریه، مقننه و قضاییه تشکیل شده است.
زبان رسمی: ویتنامی
سال استقلال: دوم سپتامبر 1945، روز ملی: دوم سپتامبر
ترکیب قومی: دارای 54 اقلیت نژادی می باشد که 2/86 درصد ویتنامی و مابقی از نژادهای تای، چینی، خمر و...
ترکیب مذهبی: بودایی 3/9 درصد، هوا هائوه 5/1 درصد، کائو دای 1/1 درصد، مسیحی 7 درصد، پروتستان 5/0 درصد، کاتولیک 7/6 درصد، مسلمان 1/0 درصد
طول مرزها: 4639 کیلومتر شامل 1228 کیلومتر با کامبوج، 1281 کیلومتر با چین و 2130 کیلومتر با لائوس
نرخ تولد: 31/16 تولد در هر 1000 نفر، نرخ مرگ و میر 17/6 مرگ در هر 1000 نفر
جمعیت با سواد: 3/90 درصد (مردان 9/93 درصد و زنان 9/86 درصد
نرخ بیکاری: 9/4 (سال 2008)
تعداد ایالتها: 64 شهر و استان
شهرهای مهم: هانوی، هوشی مبن، هایفونگ، هوئه، دانانگ
مقدمه
ویتنام یکی از زیباترین کشورهای منطقه جنوب شرقی آسیا است. از شمال با چین و لائوس، از غرب با کامبوج همسایه است و از شرق و جنوب به دریای شرق و اقیانوس آرام منتهی می شود. این کشور 86 میلیون نفر جمعیت با 54 نوع نژاد گوناگون دارد. مذاهب بودیسم، مسیحیت، کائو دائیسم و هوا ئیسم در ویتنام پیروانی دارند. البته اکثر مردم در این کشور پیرو بودیسم هستند. هم اکنون تعداد زیادی از معابد و کلیساها از جمله جاذبه های گردشگری برای جهانگردان به شمار می روند.
ویتنام کشوری است با هزاران سال تاریخ با شکوه و با پیروزی های درخشانی که مردم ویتنام در مبارزاتشان بر علیه استعمار گران داشتند شاخص شده اند. انقلاب ویتنام در سال 1945 به پیروزی رسید و این کشور توانست در 2 سپتامبر همان سال استقلال خود را بدست آورد که بعد ها این تاریخ روز ملی این کشور نام گرفت.
از آثار میراث فرهنگی این کشور می توان از شهر قدیمی و تاریخی (هوا) نام برد که قدمتی بیش از 200 سال دارد و توسط تاجران چینی و ژاپنی ساخته شده و آداب و رسوم و فرهنگ آنان همچنان در این شهر در کنار بنا ها و آثار معماری دیدنی که همچون گذشته نگاهداری شده، بر جای مانده است. این شهر در مرکز کشور واقع است.
ویتنام یک شهر ممنوعه هم دارد که از ویژگی های جالب توجه و بی نظیر این شهر این است که موسیقی و رقص های سنتی متعلق به هر سلسله که تنها ویژه پادشاهان برگزار می شد نیز در این شهر اجرا می شود. پارک های ملی نیز از جمله دیدنی های کشور ویتنام به شمار می آید.
برپایی فستیوال های سنتی از دیگر جاذبه های این کشور است.
مراسمی سرشار از شادی، نشاط و رنگ با لباس های سنتی که مردم را در هر سنی گردهم می آورد.
این جشنواره ها و فستیوال ها که توسط 54 نژاد گوناگون در هر گوشه از کشور برگزار می شوند مقدمه خوبی است برای ورود بینندگان به دنیای منحصر بفرد رسوم و فرهنگ ویتنام و فرصتی برای هرویتنامی تا ریشه های خویش را به یاد آورد و قدردانی خویش را از آنها که سبب اعتلای کشورش شده اند، قهرمانانی که زندگی شان را در راه کشورشان فدا کرده اند و افراد مقدس نشان دهد.
این فستیوال ها همچنین فرصتی است برای مردم تا حس ناب وطن دوستی آنها تقویت شود و زمانی مناسب برای فراغت و به دور ریختن نگرانی های روزانه است.
بیشترین جشن ها و فستیوال های ویتنام در طول سه ماه بهار و پائیز یعنی زمانی که برداشت محصول به پایان رسیده و مردم وقت کافی برای فراغت دارند همچنین مناسبترین آب و هوا در این کشور برگزار می شود.
از بزرگترین فستیوال ها می توان به تعطیلات تت در آغاز سال نوی قمری شمسی، جشن پانزدهمین روز ماه جولای و فستیوال نیمه پائیز اشاره کرد.
موضوع اصلی این فستیوال ها مذهبی است و شامل اجرای مراسم دعا و نیایش، اهدای نذورات، روشن کردن عودهای خوشبو و شرکت در بازیهای گروهی است. مردم در نیمه شب پیش از روز فستیوال به نظافت و شست و شوی مجسمه های مقدس و مکان های برگزاری مراسم مقدس می پردازند آنگاه برنامه فردا را مشخص کرده و به تزئین محل می پردازند.
دنیای رنگ و بو و نشاط ایجاد شده در طول برگزاری فستیوال ها گردشگران بسیاری را در این مراسم جذب می کند.
مردم از گل های مریم و داوودی نیز در اماکن مقدس خویش استفاده می کنند. همچنین گل های ارکیده که همواره در مراسم دعا استفاده شده و از جمله نذورات مردم است. در این کشور شکوفه های قرمز هلو همواره یادآور سال نوی ویتنامی است و در این ایام استفاده آن متداول است. گل های نیلوفر، سوسن آبی و شکوفه های زردآلو نیز از مشهورترین گل هایی است که در این کشور استفاده می شود.
ویتنامی ها بازی های خاص خود را دارند. آنها در ایام (جشن تت) مسابقه پخت برنج را برگزار می کنند و پرواز با کایت و فرفره بازی از سرگرمی های مورد علاقه آنان است. فستیوال تت، بزرگترین و مقدس ترین فستیوال ویتنام است که از آخرین روز دوازدهمین ماه سال کهنه آغاز و تا سومین روز نخستین ماه سال جدید ادامه می یابد و از مهم ترین جاذبه های این کشور محسوب می شود.
پایان زمستان و آغاز بهار، فصل زندگی فرصتی است برای انجام عبادت و جمع های خانوادگی، زمانی که هرکس به نیاکانش ادای احترام می کند و همه بهترین آرزوهایش را نثار هم می کنند. مردم لباس های زیبا و سنتی خود را به تن می کنند افکار پریشان را از سر دور می کنند و با یکدیگر از نیکی ها سخن می گویند.
این فستیوال معمولا بهترین زمان است برای اینکه مردم مزارع جدید برنج یا فروشگاه های جدید را افتتاح کنند. آنها در این ایام به جوان تر ها یا مسن ترها عیدی می دهند. برای آنان آرزوی طول عمر می کنند.
ویتنامی ها به دعا و نیایش برای نیاکان خویش بسیار معتقدند و در هر خانه ای مکانی برای انجام مراسم نیایش برای نیاکان در نظر گرفته شده است. از آنجا که مزارع برنج و روستاها نقش بزرگی در زندگی آنان ایفا کرده است سبک زندگی آنها بسیار نزدیک و وابسته به دهکده ها و فطرتشان بازمی گردد.
مراسم ازدواج نیز برای یک ویتنامی حادثه مهمی در زندگی اش به شمار می رود و بطور سنتی آن را با آداب کامل انجام می دهند. آنها مراسم سوگواری را نیز با آداب و رسوم کامل برگزار می کنند.
از معروف ترین غذاهای ویتنام می توان به نوعی سوپ به نام (فو pho) اشاره کرد که ترکیبی از گوشت گوساله و رشته های غوطه ور در آب گوشت است. البته در این سوپ از پیاز تازه، ریحان معطر، زنجبیل، سرکه، چیلی و فلفل نیز استفاده می شود.
طبیعی است که به لحاظ مواد غذایی موجود در این کشور غذاهایی با ماهی، برنج، رشته های مختلف، سبزیجات و انواع میوه های گرمسیری مثل نارگیل و موز تهیه می شود.
از میوه هایی که به وفور در این کشور یافت می شود می توان به گریپ فروت، رامبوتان، موز، آناناس، پاپایا و مانگوستین اشاره کرد.
تعطیلات در ویتنام بسیار کم است و گوناگونی فرهنگ ها سبب شده تا تنوع زیادی در تمامی نیازمندیهای گردشگران وجود داشته باشد.
هر ایرانی می تواند با مراجعه به سفارت و پرکردن یک فرم، ارائه اصل گذرنامه و 2 قطعه عکس به همراه پرداخت هزینه ویزا، یک ویزای 15 روزه را در مدت زمانی کمتر از 5 روز دریافت کند.
ویتنام در مختصات 16 درجه شمالی و 106 درجه ی شرقی در طول ساحل شرقی شبه جزیره هندو چین، از مدار 8 درجه و 34 دقیقه شمالی تا 23 درجه و 22 دقیقه شمالی واقع گردیده است. ویتنام کشور باریکی به شکل s است که شمالی ترین نقطه تا جنوبی ترین نقطه ی آن 650، 1 کیلومتر از یکدیگر فاصله دارند.
باریک ترین منطقه ی ویتنام به عرض 50 کیلومتر در مرکز این کشور واقع گردیده است. مساحت زمینی ویتنام با احتسابات قریب به 1000 جزیره ی بزرگ و کوچک 797، 326 کیلومتر مربع است که به اضافه نمودن آب ها این مساحت به 331210 کیلومتر مربع بالغ می گردد و و از این حیث کمی بزرگتر از ایتالیا و تا حدودی نیز کوچکتر از ژاپن است. طول سواحل ویتنام 3،444 کیلومتر (بدون احتساب جزایر) و مرز های زمینی این کشور نیز 639، 4 کیلومتر است.
ویتنام از شمال با چین (به طول 1،281 کیلومتر) از غرب به لائوس (2130 کیلومتر) و کامبوج (228،1 کیلومتر) هم مرز بوده و از شرق به خلیج تونکن و دریای چین جنوبی و از جنوب و جنوب غربی به دریای چین جنوبی و خلیج سیام محدود است. ویتنام مدعی 12 میل دریای قلمرو آبی، 24 میل دریای قلمرو آبی هم جوار و 200 میل دریای منطقه انحصاری اقتصادی است.
قسمت عمده سرزمین ویتنام با کوهستان ها و جنگل های انبوه پوشیده شده است. کوهستان ها 40 درصد، تپه ماهور ها 40 درصد و زمین مسطح 20 درصد از مساحت کل این کشور را تشکیل می دهند. شمال ویتنام متشکل از دلتای مثلث شکل رودخانه ی سرخ به مساحت تقریبی 3،000 کیلومتر مربع و کوهستان ها و فلات های مرتفع است.
رشته کوه چونگ سون از شمال تا استان تبت چین امتداد می یابد مرزهای غربی ویتنام با لائوس و کامبوج را تشکیل داده و در دلتای مکونگ و شمال شهر هوچی مین (سایگون) خاتمه می یابد.
سلسله کوه های مرکزی ویتنام چندین فلات با ابعاد و ارتفاع متفاوت را در خود جای داده است. در منتهی الیه شمالی غربی این سلسله کوه و در ناحیه ای با پستی و بلندی های فراوان مرتفع ترین قله کشور بنام فان سی پان به ارتفاع 144، 3 متر واقع شده است.
بخش جنوبی کوهستان شیار های بیشماری دارد که نوار باریک ساحلی را به چندین منطقه حفره مانند تقسیم کرده و طی قرون و اعصار گذشته مانعی طبیعی برای برقراری ارتباط شمال با جنوب محسوب شده و تحرکات و تجاوزات ساکنین دلتای مکونگ به سمت شمال را با جنوب به مشکل مواجه می ساخته است.
داخل بخش جنوبی ویتنام فلاتی بنام منطق مرتفع مرکزی با وسعت 800، 51 کیلومتر مربع و متشکل از قلل کوهستانی و جنگل های انبوه و زمین هایی با خاک آتشفشانی حاصلخیز واقع شده است که 16 درصد از زمین های قابل کشت و 22 درصد از کل جنگل های کشور را تشکیل می دهد. نوار باریک و پست ساحلی از دلتای رودخانه سرخ در شمال تا دلتای مکونگ امتداد می یابد و در چندین نقطه شیارهای مرتفع کوهستانهای چونگ سون بداخل دریا پیش روی کرده اند. دلتای مکونگ با مساحت حدود 40 هزار کیلومتر مربع و با حداکثر سه متر ارتفاع از سطح دریا و رود خانه ها و کانال های متعدد جاری در سطح آن حیلتی ترین منطقه از حیث تولیدات کشاورزی ویتنام است.
همه ساله حجم عظیم گل و لای در محل اتصال شعبات مکونگ به دریای چین جنوبی بر روی هم انباشته شده و سالانه بطور متوسط بین 50 تا 80 متر پیشروی خشکی در سواحل و افزایش قلمرو ویتنام در دریا را موجب می شود.
آب و هوای ویتنام در جنوب حاره ای و در شمال موسمی با باران های دو گانه و موسمی است و میانگین رطوبت هوا در طول سال در این کشور 84 درصد است. ویتنام علیرغم واقع شدن در منطقه حاره ای بسبب قرار گرفتن در عرض های جغرافیایی مختلف و همچنین برخورداری از مناطق با ارتفاعات گوناگون از آب و هوای مختلفی برخوردار است.
قسمت شمال کشور در طول سال دو فصل زمستان و تابستان را تجربه می کند. زمستان ها تا حدی سرد و بارانی است و از ماه نوامبر تا آوریل ادامه می یابد.
در طول زمستان باد های موسمی از شمال شرقی و در طول سواحل چین و خلیج تونکن می وزد و مقادیر قابل توجهی رطوبت را به شمال کشور رانده و ریزش باران موسمی زمستانی را موجب می شود. در ماه های فوریه و مارس بارانهای ریز مداوم می بارد که در اصطلاح مردم ویتنام به بارانهای گردی موسوم است.
همانند بسیار دیگر کشور های مناطق استوایی، در ویتنام نیز رودخانه های متعددی جریان داشته و تقریبا سراسر خاک این کشور را شامل می شوند.
رودخانه های سرخ در شمال و مکونگ در جنوب مهمترین آبراههای برخوردار از قابلیت کشترانی هستند که هر دو از داخل چین سرچشمه گرفته و به خلیج تونکن در شمال و دریای چین جنوبی در جنوب ختم می شوند.
رودخانه های متعددی نیز ارتفاعات شمال تا جنوب ویتنام سرچشمه گرفته و دو رودخانه اصلی شمال و جنوب و در نهایت به دریا متصل می شوند و یا اینکه بصورت شرقی و غربی جریان یافته و در نهایت به دریای جنوبی چین می ریزند.
هانوی پایتخت ویتنام به شهر دریاچه ها نیز مشهور است و قریب به 50 دریاچه کوچک و بزرگ در نقاط مختلف این شهر وجود دارند.
گسترش شهر نشینی و رشد ارزش زمین مورد نیاز برای ساخت و ساز تجاوز به حریم دریاچه ها را شدت بخشیده است به نحوی که در دهه های اخیر تعدادی از دریاچه های شهر هانوی محو شده اند.
شهر هانوی پایتخت ویتنام در شمال کشور و در کنار رودخانه سرخ واقع شده است.
مقامات ویتنامی مدعی هستند هانوی شهری قدیمی و برخوردار از سابقه 1000 ساله است.
هانوی مرکز اداری ویتنام بوده وزارتخانه ها و مرکزیت سایر نهاد های حکومتی در این شهر استقرار یافته اند اما از حیث اقتصادی و تجاری در رده دوم بعد از شهر هوچی مین قرار دارد جمعیت هانوی در سال 2009 حدود 3145300 میلیون نفر بر آورد شده است.
دومین شهر مهم ویتنام هوشی مین در جنوب این کشور واقع است.
تا پیش از سال 1975 میلادی و سقوط حکومت جنوب، سایگون پایتخت حکومت جمهوری ویتنام بوده که با وحدت دو ویتنام و حاکمیت کمونیستی بر سراسر کشور،
سایگون به احترام هوشی مین رهبر فقید ویتنام تغییر نام یافت اما مردم ساکن در جنوب هنوز از این شهر با نام سایگون یاد می کنند ضمن آنکه بخش مرکزی شهر هوشی مین نیز کماکان سایگون نامیده می شود سایگون مرکز فعالیت های تجاری و اقتصادی ویتنام است و از دیر زمان بخش اعظم فعالیت های تجاری را معطوف به خود ساخته بوده است.
هاینگوف دومین شهر مهم بخش شمالی ویتنام بعد از هانوی است که تا بیش از وحدت دو ویتنام قلب اقتصادی و تجاری شمال محسوب می شد.
جمعیت ویتنام تا ماه ژونیه سال 2009 بالغ بر 8697524 نفر برآورد شده است.
ویتنام از جمعیتی نسبتا جوان برخوردار است و بر اساس تخمین سال 2009 میلادی 9/24 از جمعیت را افراد تا 14 سال 4/69 را افراد بین 64-15 سال سن و تنها 7/5 درصد را افراد بالای 65 سال سن تشکیل میدهند.
همین برآورد حاکی از آن است که در سال 2009 به ازای هر 1000 نفر جمعیت 31/16 مرد تولد و 6/17 مورد مرگ حادث شده است. پر جمعیت ترین مناطق ویتنام حوزه های دلتای مکونگ در جنوب و دلتای رودخانه سرخ در شمال هستند که به ترتیب 20 و 22 درصد از کل جمعیت کشور را در خود جای داده اند در حالیکه این دو منطقه مجموعا فقط 16 درصد از کل مساحت کشور را تشکیل می دهند.
این در حالی است که مناطق مرتفع مرکزی و نواحی شمال غرب و شمال شرقی با وسعتی معادل 45 درصد قلمرو کشور تنها 20 درصد جمعیت را به خود جذب نموده اند.
تا پیش از وحدت دو ویتنام کنترل جمعیت بطور جدی در دو بخش شمالی و جنوبی اعمال نمی گردید و تا یک دهه بعد از خاتمه جنگ نیز دولت بدلیل مواجهه با انبوه مشکلات و نارسایی ها، برنامه ای منسجم و فراگیر برای کنترل تولید مثل در دست اجرا نداشت که این امر منجر به افزایش جمعیت کشور با نرخ رشدی نگران کننده تا اواسط دهه 1980 گردید و حکومت را بر آن داشت تا سیاست غیر منعطفی در خصوص کنترل زاد ولد اتخاذ نموده و به مرحله اجرا درآورد. مهمترین مشخصه این سیاست محدود ساختن هر زوج به حداکثر دو فرزند و وضع مجازات هایی نظیر جریمه نقدی و محرومیت از برخی مشاغل دولتی برای والدین ناقص محدودیت مصوب در تعداد فرزندان و عدم ارائه برخی امتیازات و خدمات برای فرزند سوم به بعد است. اجرای این سیاست خصوصا در مناطق شهری با موفقیت همراه بوده و در کاهش نرخ رشد جمعیت روستایی نیز موفقیت هایی به همراه داشت تا آنجا که آهنگ سریع رشد جمعیت تعدیل شده، و بر اساس آمار بانک جهانی این نرخ رشد تا سال 2009 به 977 درصد کاهش یافته.
هانوی، هایفونگ
پول رایج در ویتنام دونگ (dong) می باشد که اختصار آن vnd است.
نرخ پول و برابری با دلار آمریکا 3/17548 دونگ برابر است با 1 دلار آمریکا
چک های مسافرتی و کارتهای اعتباری باید در بانک های نواحی شهر های بزرگ به دلار تبدیل شود. این کارتها بیشتر در هتل های مهم، بعضی رستوران ها و فروشگاه ها پذیرفته می شود. بیشتر چک های مسافرتی و کارت های اعتباری در اکثرشهر های بزرگ قابل استفاده می باشد.اختلاف ساعت ایران با ویتنام بدین نحو است که در زمستان سه ساعت و نیم و در تابستان دو ساعت و نیم از ویتنام جلوتر می باشد.
